
Dag lieve mensen allemaal,
vergeef ons als je soms even niks hoort.. het is razend druk voor ons.
Margaux is maandag gestart op het verloskwartier... Ze voelt haar een echte buitenlander.
Op school wordt ons altijd gezegd ' je bent verantwoordelijk voor je eigen leerproces'. Dit zinnetje in gedachten bezorgde me af en toe een traan in de ooghoek... Ik wou me zo graag bewijzen, maar ze maken het soms echt niet mogelijk.
Op andere tijdstippen, spookt datzelfde zinnetje in mijn hoofd en veroorzaakt het een omgekeerde reactie: Het geeft me namelijk vechtlust... Luister maar...
Het is knokken voor je plaats, het is pushen en pushen om iets te zien of te doen tijdens die 12uren.. En dan moet een mens er dus al eens iets voor over hebben...
Gisteren (zaterdag) ben ik gaan werke 's nachts... Ik volgde een prachtige arbeid. Een koppel, perfecht op elkaar ingespeeld. De bal, het bad, op het matje samen puffen... dat allemaal op de tonen " I would do everything for love " Zalig als je zulk paar samen bezig ziet. UUUUren had ze al afgezien, een epidurale weigerde ze... om klokslag twaalf werd het dan toch nog een keizersnede. Dat is triest...
vergeef ons als je soms even niks hoort.. het is razend druk voor ons.
Margaux is maandag gestart op het verloskwartier... Ze voelt haar een echte buitenlander.
Op school wordt ons altijd gezegd ' je bent verantwoordelijk voor je eigen leerproces'. Dit zinnetje in gedachten bezorgde me af en toe een traan in de ooghoek... Ik wou me zo graag bewijzen, maar ze maken het soms echt niet mogelijk.
Op andere tijdstippen, spookt datzelfde zinnetje in mijn hoofd en veroorzaakt het een omgekeerde reactie: Het geeft me namelijk vechtlust... Luister maar...
Het is knokken voor je plaats, het is pushen en pushen om iets te zien of te doen tijdens die 12uren.. En dan moet een mens er dus al eens iets voor over hebben...
Gisteren (zaterdag) ben ik gaan werke 's nachts... Ik volgde een prachtige arbeid. Een koppel, perfecht op elkaar ingespeeld. De bal, het bad, op het matje samen puffen... dat allemaal op de tonen " I would do everything for love " Zalig als je zulk paar samen bezig ziet. UUUUren had ze al afgezien, een epidurale weigerde ze... om klokslag twaalf werd het dan toch nog een keizersnede. Dat is triest...
Na enkele uren hoorde ik dat er een dame op zondag zou worden ingeleid. Ik wist dat die dame in kwestie een klein beetje Engels sprak. Tevens had ik vrijdag gans de dag aan haar bed gezeten om samen met haar de pijn op te vangen.. dat schept een een band!
Ik dacht.. margaux dit is je kans om een bevalling te doen. Ik ben erin geslaagd die zaterdagnacht vroeger te vertrekken om nog een paar uurtjes te kunnen slapen. Gelukkig vond ik nachtbussen en ben via via thuis geraakt. Mieke stond klaar om margaux op te vangen. Bij deze zet ik het op ' the world wide web ': Tis een schat...Daarvan moeten ze mij niet meer overtuigen. Midden in de nacht hebben we elkaar in slaap gepraat. Mieke: Je bent een megameid; thanks for being here for me..
Dus na kort de ogen te sluiten ben ik vlug weer vertrokken zondagmorgen naar het ziekenhuis. De andere studente verklaarde me 'crazy' voor deze actie. Dat wist ik al langer van mijzelf... Het heeft zo zijn charmes ;-).
Ok, bij aankomst leek het erop dat ik onmiddellijk weer ging vertrekken. Ik had een student gevonden die een BEETJE engels sprak en ze heeft getracht de vroedvrouw te vragen of ik de dame kon volgen. Het werd een harde NEE... de vroedvrouw sprak geen engels en wou dus niet zo een last als mij waarschijnlijk. Daar ging mijn moed. Ik dacht, margaux zoek u een andere patiënt nu je hier bent en volg die.
MAAR
De studente kwam na een halfuurtje naar me en nam me mee. We gingen naar mijn pati[ente en ik kon zo stiekem aan haar persoonlijk vragen of ik haar mocht volgen en de bevalling doen. Ze was blij me te zien en zei "JA".... Mijn hart stond voor 100% open, vermoeidheid emoties;.. alles samen!
Met een air van ' pfoe, zie je wel.. ik ga me hier es bewijzen', liep ik mee achter de vroedvrouw ( ferm tege haar goesting) . Het werd een prachtige tijd... De dame heeft afgezien, ik wens niemand zulke arbeid toe..Ik ben altijd bij haar gebleven..soms ging het niet zo goed, eerst met mama dan met de baby. Ik kon alles op de voet volgen en op tijd de arts roepen... Spannend..
Maar god wat was de ontladig groot achteraf. Mama, papa, ik.... de tranen vloeiden om ter hardst bij de geboorte... De knuffel was des te inniger. Ok mensen, daarom doen we dus vroedkunde! Dit koester ik stiekem voor de momenten waarop het zwaar wordt de komende weken.
Ik moest me verantwoorden aan de gynaecoloog eer ik de bevalling kon doen. Wat was mijn ervaring, zou ik dacht nu echt wel doen? had ik er wel goed over nagedacht? "oei dacht ik enerzijds, dit is hier blijkbaar wel iets groots ", anderzijds dacht ik " komaan, ja margaux je kan het. Gewoon doen". En ja hoor, onz Max werd geboren met een gewicht van maar liefst 4050g en 54cm! Mijn eerste episiotomie...
Het geeft een mens moed. Mijn excuses aan al diegenen die het niet zo hebben voor het vroedkundig aspect van deze blog... We zullen jullie op de wenken bedienen tijdens onze kerstvakantie! Dan hebben we vast en zeker veel meer leuke dingen te vertellen!
Heel veel groetjes
X
Ik dacht.. margaux dit is je kans om een bevalling te doen. Ik ben erin geslaagd die zaterdagnacht vroeger te vertrekken om nog een paar uurtjes te kunnen slapen. Gelukkig vond ik nachtbussen en ben via via thuis geraakt. Mieke stond klaar om margaux op te vangen. Bij deze zet ik het op ' the world wide web ': Tis een schat...Daarvan moeten ze mij niet meer overtuigen. Midden in de nacht hebben we elkaar in slaap gepraat. Mieke: Je bent een megameid; thanks for being here for me..
Dus na kort de ogen te sluiten ben ik vlug weer vertrokken zondagmorgen naar het ziekenhuis. De andere studente verklaarde me 'crazy' voor deze actie. Dat wist ik al langer van mijzelf... Het heeft zo zijn charmes ;-).
Ok, bij aankomst leek het erop dat ik onmiddellijk weer ging vertrekken. Ik had een student gevonden die een BEETJE engels sprak en ze heeft getracht de vroedvrouw te vragen of ik de dame kon volgen. Het werd een harde NEE... de vroedvrouw sprak geen engels en wou dus niet zo een last als mij waarschijnlijk. Daar ging mijn moed. Ik dacht, margaux zoek u een andere patiënt nu je hier bent en volg die.
MAAR
De studente kwam na een halfuurtje naar me en nam me mee. We gingen naar mijn pati[ente en ik kon zo stiekem aan haar persoonlijk vragen of ik haar mocht volgen en de bevalling doen. Ze was blij me te zien en zei "JA".... Mijn hart stond voor 100% open, vermoeidheid emoties;.. alles samen!
Met een air van ' pfoe, zie je wel.. ik ga me hier es bewijzen', liep ik mee achter de vroedvrouw ( ferm tege haar goesting) . Het werd een prachtige tijd... De dame heeft afgezien, ik wens niemand zulke arbeid toe..Ik ben altijd bij haar gebleven..soms ging het niet zo goed, eerst met mama dan met de baby. Ik kon alles op de voet volgen en op tijd de arts roepen... Spannend..
Maar god wat was de ontladig groot achteraf. Mama, papa, ik.... de tranen vloeiden om ter hardst bij de geboorte... De knuffel was des te inniger. Ok mensen, daarom doen we dus vroedkunde! Dit koester ik stiekem voor de momenten waarop het zwaar wordt de komende weken.
Ik moest me verantwoorden aan de gynaecoloog eer ik de bevalling kon doen. Wat was mijn ervaring, zou ik dacht nu echt wel doen? had ik er wel goed over nagedacht? "oei dacht ik enerzijds, dit is hier blijkbaar wel iets groots ", anderzijds dacht ik " komaan, ja margaux je kan het. Gewoon doen". En ja hoor, onz Max werd geboren met een gewicht van maar liefst 4050g en 54cm! Mijn eerste episiotomie...
Het geeft een mens moed. Mijn excuses aan al diegenen die het niet zo hebben voor het vroedkundig aspect van deze blog... We zullen jullie op de wenken bedienen tijdens onze kerstvakantie! Dan hebben we vast en zeker veel meer leuke dingen te vertellen!
Heel veel groetjes
X

1 opmerking:
leuke ervaring jammer van die reacties van de tsjechen. veel moed
johan
Een reactie posten