Don't stop, never give up. Hold our heads high and reach the top. Let the world see what we've got.

Dag belgen, fans, volgers...

Nu is het midden in de nacht, Margaux hier... Ik moest gewoon naar jullie schrijven.. Ik ben het jullie verschuldigd na mijn bericht dat wat in de negatieve sfeer neergepend staat.
Er is doorbraak... Het was niet gemakkelijk om toegang te vinden tot ' de kring ' zal ik maar zeggen tijdens de stage.

Na gesprek met een lieve gynaecologe, stelde ze me voor deze nacht te komen. Zij had dan haar shift, en ze zou wat pushen bij de vroedvrouwen. Even samenvatten: ZALIG.
Elke stap die er gebeurde werd aan me uitgelegd, ik werd betrokken... Voor 1 keer moest ik niet proberen zelf alle puzzelstukjes in elkaar te passen. Door alle uitleg die ik kreeg werd alles duidelijk.. Wat een droom. Ook kon ik eens echt mij laten gaan op vroedvrouwvlak :-D. Ik volgde een arbeid en kon zelf uitmaken wat met de dame gebeurde...
Ik heb me volledig laten gaan.. Alles heeft ze gezien, haar bed, de bal, ... O wee diegene die bij mij bevallen: Gymnastiek lessen op voorhand zijn handig... :-) Zelf de passieve papa werd opeens meegesleurd in de arbeid. Neenee, gewoon maar om te zeggen dat ik me heb geamuseerd. Nooit dacht ik dit te kunnen zeggen, maar waar het hart van vol is... Schrijft men op de blog.

Ok, tweede overwinning vandaag: We vonden Nutella in de winkel! Miekes oogjes fonkelden. Dit wordt smullen...

Zou alles hier dan toch op zijn pootjes terecht komen? ...
Mieke lijkt haar draai gevonden te hebben in het ziekenhuis, Margaux hoopt ook een doorbraak te hebben, de ongelofelijke belgen op het thuisfront blijven ons steunen... En vooral: De kerstvakantie is in aantocht!

En deze happiness omdat men gewoon wat interesse heeft getoond voor mij... Ik praatte met tal van dokters over belgië en tsjechië, leerde veel bij en mijn naam kwam onder ' de arts ' in het dossier van de bevalling. Mss Dierinck vereeuwigd in Tsjechië. Jipie.

Groetjes,
mieke
margaux

Foto 1: mieke... het ene moment rustig spelletje spelen, half uurtje later " blijf uit haar keuken ... Ze schilt aardappelen!"

Zie ginds komt een pakketje uit België aan....

Gegroet lezers!


Soms heb je van die nachten dat er niets te beleven valt en de tijd langzaam voorbij kruipt. Maar dan heb je er ook zoals de afgelopen nacht waarbij je de benen van onder je lijf lijkt te loopt....
Soms vraag je jezelf dan wel eens af of heel Tsjechië hier gewoon niet komt bevallen. Zo hebben afgelopen nacht 7 kindekens het 'nacht-licht' gezien. Het waren soms momenten van stress, maar eens die kleine op moeders buik ligt en je hoort hem schreien, valt een grote druk van je schouders.

Heb ik nog straffe toeren meegemaakt? Hmm effe denken.
Misschien vorige week, toen ik de monitor moest aanleggen. De patiënte bleek zogezegd zwanger te zijn van een tweeling. Bon, de vroedvrouw, stuurt mij naar daar en ik begin daar maar te zoeken naar de harstlag van beide baby'tjes. Die 'eerste' hartslag had ik vlug gevonden, maar die 'tweede'...... tssssss...... Na tien minuten komt die vroedvrouw toch eens kijken waar ik bleef. Ik stond bijna te trillen op mijn benen als ik zou moeten zeggen dat ik al geen monitor meer kon aanleggen. Maar bon, jullie hebben het vast al 3 zinnen door. Die madam bleek dus helemaal geen tweeling te verwachten...... Keep on smiling !!!!! Achteraf lach je er natuurlijk goed mee, maar je vraagt je natuurlijk wel af wat er om gaat in de gedachten van die patiënte....

Ondertussen is het al december en mogen jullie binnen enkele dagen de kerstboom terug van onder het stof halen. Helaas kan ik ons mama dit jaar niet helpen met het decoreren van haar christmastree.... Voor zulke taakjes ben ik thuis zeer enthousiast :D, dus ik dacht dat ik het dit jaar ging moeten missen. Maar neen, vrijdag heb ik de kerstboom mogen versieren in het ziekenhuis.... Jippie!! Mijn dag kon al niet meer stuk!

Stiekem kijken we toch wel al uit naar kerstmis(vooral ik dan) waardoor ik haast vergeet dat er eerst nog een andere Heilige moet gevierd worden. Sinterklaas, weliswaar!
Zonet zijn we naar het postkantoor geweest, want daar lag een 'geheim' pakje op Margaux te wachten. En wat bleek; Die lieve goede Sint is ons niet vergeten, ook al zijn we het land in deze dagen van feest, sneeuw en snoep ontvlucht! Beste moeke van Margaux, hartelijk dank voor al het lekkers.

Ciao
Mieke
& Margaux

Dag lieve mensen allemaal,
vergeef ons als je soms even niks hoort.. het is razend druk voor ons.
Margaux is maandag gestart op het verloskwartier... Ze voelt haar een echte buitenlander.

Op school wordt ons altijd gezegd ' je bent verantwoordelijk voor je eigen leerproces'. Dit zinnetje in gedachten bezorgde me af en toe een traan in de ooghoek... Ik wou me zo graag bewijzen, maar ze maken het soms echt niet mogelijk.
Op andere tijdstippen, spookt datzelfde zinnetje in mijn hoofd en veroorzaakt het een omgekeerde reactie: Het geeft me namelijk vechtlust... Luister maar...
Het is knokken voor je plaats, het is pushen en pushen om iets te zien of te doen tijdens die 12uren.. En dan moet een mens er dus al eens iets voor over hebben...

Gisteren (zaterdag) ben ik gaan werke 's nachts... Ik volgde een prachtige arbeid. Een koppel, perfecht op elkaar ingespeeld. De bal, het bad, op het matje samen puffen... dat allemaal op de tonen " I would do everything for love " Zalig als je zulk paar samen bezig ziet. UUUUren had ze al afgezien, een epidurale weigerde ze... om klokslag twaalf werd het dan toch nog een keizersnede. Dat is triest...

Na enkele uren hoorde ik dat er een dame op zondag zou worden ingeleid. Ik wist dat die dame in kwestie een klein beetje Engels sprak. Tevens had ik vrijdag gans de dag aan haar bed gezeten om samen met haar de pijn op te vangen.. dat schept een een band!
Ik dacht.. margaux dit is je kans om een bevalling te doen. Ik ben erin geslaagd die zaterdagnacht vroeger te vertrekken om nog een paar uurtjes te kunnen slapen. Gelukkig vond ik nachtbussen en ben via via thuis geraakt. Mieke stond klaar om margaux op te vangen. Bij deze zet ik het op ' the world wide web ': Tis een schat...Daarvan moeten ze mij niet meer overtuigen. Midden in de nacht hebben we elkaar in slaap gepraat. Mieke: Je bent een megameid; thanks for being here for me..

Dus na kort de ogen te sluiten ben ik vlug weer vertrokken zondagmorgen naar het ziekenhuis. De andere studente verklaarde me 'crazy' voor deze actie. Dat wist ik al langer van mijzelf... Het heeft zo zijn charmes ;-).
Ok, bij aankomst leek het erop dat ik onmiddellijk weer ging vertrekken. Ik had een student gevonden die een BEETJE engels sprak en ze heeft getracht de vroedvrouw te vragen of ik de dame kon volgen. Het werd een harde NEE... de vroedvrouw sprak geen engels en wou dus niet zo een last als mij waarschijnlijk. Daar ging mijn moed. Ik dacht, margaux zoek u een andere patiënt nu je hier bent en volg die.

MAAR
De studente kwam na een halfuurtje naar me en nam me mee. We gingen naar mijn pati[ente en ik kon zo stiekem aan haar persoonlijk vragen of ik haar mocht volgen en de bevalling doen. Ze was blij me te zien en zei "JA".... Mijn hart stond voor 100% open, vermoeidheid emoties;.. alles samen!
Met een air van ' pfoe, zie je wel.. ik ga me hier es bewijzen', liep ik mee achter de vroedvrouw ( ferm tege haar goesting) . Het werd een prachtige tijd... De dame heeft afgezien, ik wens niemand zulke arbeid toe..Ik ben altijd bij haar gebleven..soms ging het niet zo goed, eerst met mama dan met de baby. Ik kon alles op de voet volgen en op tijd de arts roepen... Spannend..
Maar god wat was de ontladig groot achteraf. Mama, papa, ik.... de tranen vloeiden om ter hardst bij de geboorte... De knuffel was des te inniger. Ok mensen, daarom doen we dus vroedkunde! Dit koester ik stiekem voor de momenten waarop het zwaar wordt de komende weken.
Ik moest me verantwoorden aan de gynaecoloog eer ik de bevalling kon doen. Wat was mijn ervaring, zou ik dacht nu echt wel doen? had ik er wel goed over nagedacht? "oei dacht ik enerzijds, dit is hier blijkbaar wel iets groots ", anderzijds dacht ik " komaan, ja margaux je kan het. Gewoon doen". En ja hoor, onz Max werd geboren met een gewicht van maar liefst 4050g en 54cm! Mijn eerste episiotomie...

Het geeft een mens moed. Mijn excuses aan al diegenen die het niet zo hebben voor het vroedkundig aspect van deze blog... We zullen jullie op de wenken bedienen tijdens onze kerstvakantie! Dan hebben we vast en zeker veel meer leuke dingen te vertellen!

Heel veel groetjes
X